Historia

Opis szpitala

Zespół Opieki Zdrowotnej jest publicznym zakładem opieki zdrowotnej, nad którym nadzór merytoryczny i finansowy sprawuje Zarząd Powiatu Bolesławieckiego. Zadaniem Zespołu jest udzielanie ambulatoryjnej i stacjonarnej opieki zdrowotnej, jak również prowadzenie spraw osobowych i socjalnych, działalności administracyjnej, ekonomicznej, finansowo-rachunkowej, technicznej, inwestycyjnej oraz gospodarczej. Placówka stanowi wyodrębniony organizacyjnie zespół osób i środków majątkowych utworzony i utrzymywany w celu:

• udzielania świadczeń zdrowotnych, w formie stacjonarnej lub ambulatoryjnej
• realizacji zadań z zakresu promocji zdrowia
• prowadzenia medycznej i pozamedycznej działalności gospodarczej

Zakres świadczeń zdrowotnych Szpitala obejmuje postępowanie służące zachowaniu, przywracaniu lub poprawianiu zdrowia a w szczególności:

• badania i porady lekarskie
• leczenie
• rehabilitację leczniczą
• opiekę nad kobietą ciężarną, porodem i połogiem oraz nad noworodkiem
• szczepienie ochronne i inne działania zapobiegawcze
• działania diagnostyczne i analitykę medyczną
• pielęgnację chorych i niepełnosprawnych
• orzekanie i opiniowanie o stanie zdrowia
• prowadzanie działań przewidzianych w ustawie o służbach medycyny pracy

Placówka jest położona na skrzyżowaniu ważnych szlaków komunikacyjnych, prowadzących ze Zgorzelca do Wrocławia oraz z Jakuszyc do Jeleniej Góry. W bliskim sąsiedztwie miasta przebiega autostrada A4. Zespół Opieki Zdrowotnej w Bolesławcu funkcjonuje jako zakład oferujący szeroki zakres i wysoką jakość specjalistycznych świadczeń zdrowotnych ambulatoryjnych, stacjonarnych i diagnostycznych udzielanych przez wysoko wykwalifikowaną kadrę medyczną.

Historia szpitala

Przypuszcza się, że zanim w Bolesławcu pojawili się krzyżowcy – przed rokiem 1260 – już od dłuższego czasu funkcjonowało tam hospicjum zakonu św. Ducha, od którego wzięło się wezwanie szpitala. Mieścił się on przy ul. Zgorzeleckiej w obecnym Zgromadzeniu sióstr Adoratorek. W 1260 r. szpital został przejęty przez krzyżowców z czerwoną gwiazdą z Wrocławia. Szpital posiadał wówczas młyn, ogród, pole, kaplicę, osadę nad rzeką, łąkę. Szpital uposażano także w XV i na początku XVI wieku.

Prawdopodobnie ok. 1462 r. mieszczanie ufundowali nowy szpital przed bramą Dolną, niezależny od krzyżowców. 

1497– miasto dbało o opiekę. Szpital prowadzili krzyżowcy, infirmerię zapewne posiadali też dominikanie. Inny szpital był usytuowany na przedmieściu Mikołajskim. W mieście znajdowała się łaźnia. O zdrowie mieszczan troszczył się też aptekarz i łaziebnik – balwierz, który obok prowadzenia łaźni zajmował się też zabiegami medycznymi, jak puszczanie krwi, opatrywanie ran, zabiegi chirurgiczne. Bolesławieckie szpitale poza udzielaniem pomocy medycznej opiekowały się także ubogimi.

1554 – klasztor dominikański został przejęty przez miasto i przeznaczony na szpital dla biedaków. Kilka lat później władze miasta kupiły budynek kościoła pod wezwaniem św. Kwiryna i przeznaczyły na ten sam cel.

• 

• 

12 maja 1927:

• szpital znajduje się w południowej części miasta, na drodze prowadzącej z Bolesławca do Lwówka, w spokojnej dzielnicy w otoczeniu ogrodów i zieleni,
• szpital został uruchomiony w 1890 roku i podłączony do miejskiej sieci wodociągowej, elektrycznej i gazowej,
• pomieszczenia kuchenne, magazynowe, pralnicze i kotłownia znajdowały się w pomieszczeniach piwnicznych. Tam również znajdował się oddział zakaźny, przechowalnia zwłok i sekcja dezynfekcyjna z odpowiednimi urządzeniami. W tym czasie lekarzami szpitala są: dr Katliefe- radca sanitarny, który jest jednocześnie ordynatorem oddziału wewnętrznego oraz dr Freyer – pełni funkcję ordynatora oddziału chirurgicznego. W szpitalu pracuje tylko 3 lekarzy, którzy nie prowadzą systematycznie kart historii choroby. Prowadzi się tylko notatki i notowania temperatury.
• szpital posiada 140 łóżek, w tym 90 dla oddziału chirurgicznego. Oddział posiada 2 sale operacyjne, salę opatrunkową oraz własny aparat rtg. Liczba operacji wg książki operacyjnej wynosiła:
  
  • w 1924 – 923
  • w 1925 – 955
  • w 1926 – 951
  • do 12 maja 1927 – 355
• liczba porodów z komplikacjami wynosiła 46 na rok, a wczesnych 28,
• w oddziale zakaźnym leczono m.in. otwartą gruźlicę, szkarlatynę, tyfus itp.

Personel pielęgniarski liczył 16 sióstr zakonnych – 14 z nich posiadało uprawnienia pielęgniarskie. W tej liczbie była ujęta siostra przełożona, operacyjna, kuchenna, siostra „od narkozy”, siostra nocna oraz siostra rtg i laborantka. Do pielęgnacji chorych pozostawało zatem tylko 9 sióstr.

Poza siostrami zatrudnionych było 3 portierów, których obowiązkiem było wykonywanie cięższych prac na salach dla chorych mężczyzn, przeprowadzanie dezynfekcji a także prace w ogrodzie szpitalnym. Do prac porządkowo – kuchennych zatrudnionych było 10 dziewcząt.

Praca sióstr – pielęgniarek zaczynała się o godz. 5:00 rano a kończyła o 19:30. Dopuszczalny czas zatrudnienia wynosił 60 godzin tygodniowo.

12 lutego 1945 – wyzwolenie Bolesławca przez wojska radzieckie.

Marzec – lipiec 1945 – działa Wojskowa Służba Zdrowia oraz punkt lekarski Państwowego Urzędu Repatriacyjnego (PUR), w którym pracują lekarze wojskowi i cywilni oraz średni personel wyłoniony z pierwszej grupy osadników -repatriantów z krańców byłych Kresów Wschodnich, a także kilkuosobowa grupa absolwentów medycyny różnej narodowości, jak Holender Georg van Thal, lekarka niemiecka Brygida Daum i sanitariusz Belg Felenc. W skład ówczesnego zespołu Służby Zdrowia wchodzili:

• Dr Krautman
• Dr Markiewicz
• Dr Kropski
• Dr Dubrawa oraz personel średni: Cz. Skórski, M. Wałkiewicz, St. Sobolska, Frankiewicz

Miejscem działania ww. była baza PUR przy ul. Chrobrego. Leczono głównie choroby z okresu wojny: dur brzuszny, choroby weneryczne, urazy, rany postrzałowe itp. Przy Urzędzie Starosty powstał Referat Zdrowia, na czele którego stał lek med. Henryk Krautman. Był on jednocześnie lekarzem domowym, leczącym ludność polską, niemiecką oraz pozostających jeszcze obcokrajowców, głównie Włochów.

Sierpień 1945 – bolesławiecka Służba Zdrowia otrzymuje z demobilu samochód marki Fordson – służył on do załatwiania wizyt lekarskich, do niesienia pomocy doraźnej (Pogotowie Ratunkowe), do transportu gospodarczego. Pierwszym kierowcą był zdemobilizowany żołnierz Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW) Edward Zalewski. Dalej jednak w odległe tereny powiatu jeżdżono rowerami lub „okazją”.

Styczeń 1946 – zatrudniono drugiego kierowcę -Józefa Sudera prowadzącego samochód marki Dogde – otrzymany również z demobilu.

Luty – maj 1946 – na potrzeby Szpitala przydzielono budynek przy ul. Ogrodowej (dawniej Kaszubskiej). Zorganizowano pierwszy polski szpital cywilny. Pierwszym Dyrektorem tego szpitala został dr Bogdan Kropski- ginekolog. We wsi Kruszyn 41 mieści się wojskowy szpital zakaźny, w którym leczono również osoby cywilne. W szpitalu przy ul. Ogrodowej stopniowo zarysowuje się podział na oddziały, te najbardziej typowe dla okresu powojennego i okresu wędrówek ludności. -wewnętrzny i położniczy. Zorganizowana w szpitalu przychodnia posiadała poradnie: dziecięcą, ogólną i ginekologiczno – położniczą. Szpital liczył 40 łóżek (faktycznie 30). Szpital był samowystarczalny (ogrody, chlewnie, 2 krowy, koń) W szpitalu pracują lekarze: B. Kropski, Wł Markiewicz, K. Rauch, H. Urbańczyk, T. Dubrawa. W maju 1946 przybywa do Bolesławca zdemobilizowany lekarz Józef Kłosowski. Na bazie szpitala koncentruje się całość prac Służby Zdrowia. Równocześnie w swoich mieszkaniach pracują dentyści: St. Stolarczyk – uprawniony technik oraz lekarz Maria Dmitrjewska.

1947 – Szpital z ul. Ogrodowej (Kaszubskiej) zostaje przeniesiony na ulicę Jeleniogórską (do budynku opuszczonego przez wojska radzieckie)- dyrektorem zostaje dr Józef Kłosowski, .pracujący też jako lekarz. Drugim lekarzem był Henryk Urbańczyk (uważający się za Niemca). Szpital posiadał 4 oddziały: wewnętrzny, położniczy, zakaźny i dziecięcy, razem liczył 120 łóżek Powstaje pierwszy ośrodek zdrowia we wsi Raciborowice – bezpośredni nadzór medyczny sprawuje felczer Sokołowski. Z powodu braku lekarzy dr Kłosowski pracował również w okolicznych wsiach.. w tym czasie pracowały tylko 4 pielęgniarki. Rozszerzono działalność przychodni. Powstały nowe poradnie – przeciwgruźlicza i wenerologiczna.

1949 – w budynku obecnego oddziału zakaźnego powstaje Ośrodek Zdrowia. W jego skład wchodzą: gabinet ogólny, gabinet zakaźny, gabinet dentystyczny. Kierownikiem ośrodka jest St. Stolarczyk. Bolesławiec opuścił Holender G.vanThal, a B.Daum została aresztowana w związku z działalnością w Wehrwolfie. Miasto i powiat w tym okresie obsługiwała jedyna apteka w Bolesławcu, prowadzona przez Marcelego Najdera.

1950 – 1951 – Wydział Zdrowia otrzymał pierwszą poważną kwotę na wyposażenie. Zakupiono dla szpitala sprzęt i meble. Stopniowo likwiduje się wyposażenie pochodzące z okresu przedwojennego, wojennego i powojennego, często zdobyte w mieszkaniach prywatnych lub na złomowiskach. W ramach oszczędności szpital dysponuje specjalnymi urządzeniami do zwijania bandaży wypranych uprzednio w pralni. Warsztat szpitalny w składzie 2 rzemieślników dysponuje specjalną szlifierką produkcji USA (z demobilu) do renowacji igieł i skalpeli. Nic z tych rzeczy nie wyrzuca się, „troska o materiał i sprzęt jest udziałem wszystkich pracowników służby zdrowia”.

1951 – 1953 – powstaje Pogotowie Ratunkowej jego siedzibą jest budynek przy ul. Komuny Paryskiej 34. Tam też zostaje przeniesiony Ośrodek Zdrowia z ul. Jeleniogórskiej. Pierwszym kierownikiem Pogotowia był Cz. Skórski Kierownictwo Wydziału Zdrowia wspólnie z „kadrowcem” szpitala Klaudiuszem Greszczukiem przystępuje do werbunku kadr fachowych, których brak jest widoczny na tle szybkiego wzrostu liczby mieszkańców. Wkrótce przybywa liczna grupa młodych pielęgniarek, absolwentek szkół PCK. Była to praca na podstawie „nakazu”. Jednocześnie na bazie Szpitala Powiatowego prowadzone jest szkolenie uzupełniające dla pielęgniarek młodszych i najlepszych salowych. Braki kadry pielęgniarskiej zostaną też uzupełnione osobami przyuczonymi do zawodu.

W roku szpital posiadał 315 łóżek, w tym: 80 chirurgicznych i 80 internistycznych. Powstał przy szpitalu Punkt Krwiodawstwa. Początkowo krwiodawcami byli pracownicy służby zdrowia, jednak w wyniku współpracy z PCK, który zajął się propagowaniem krwiodawstwa honorowego osiągnięto nadzwyczajne wyniki w uzyskiwaniu krwi. W roku płatne krwiodawstwo uległo zanikowi, przy zakładach pracy utworzono Kluby Honorowych Dawców Krwi.

1954 – narodziny nowych poradni – stomatologiczne, chirurgiczne, dla dzieci, dla kobiet, protezownia, kuchnia mleczna, żłobek, poradnia skórno – weneryczna, przeciwgruźlicza.

1961 – wybuchła na duża skalę epidemia grypy – 150 zachorowań dziennie. Przerwano przyjęcia w gabinetach lekarskich, chorzy są leczeni w domu. Ustanowiono dwa punkty zgłoszeniowe wizyt domowych telefonicznie- czynne całą dobę. Transport do pacjentów to 2 samochody Powiatowej Kolumny Transportu Sanitarnego oraz sznur taksówek zmobilizowanych do walki z epidemią grypy. Pracowano bez przerwy 4 doby – ilość zachorowań zaczęła maleć.

1963 – 20 lipca o godz 20:00 zostało ogłoszone pogotowie epidemiczne – polecenie: „rozwinąć działalność p/epidemiologiczną właściwą dla ospy”

Sztab utworzono w Powiatowej Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej. Zorganizowano punkty szczepień w mieście i na wsi, przystąpiono do szczepień poczynając od największych skupisk ludzkich, zorganizowano izolatorium na 100 łóżek.

1971 – uruchomiono centralne laboratorium, połączono pracowników rentgenowskich – wprowadzono całodobowe dyżury. Istniały oddziały: położniczy, ginekologiczny, noworodkowy, chirurgia, wewnętrzny, dziecięcy, reanimacja. „W terenie” – 9 wiejskich ośrodków zdrowia, 7 Przychodni Przemysłowych, 7 placówek na terenie miasta, gabinety lekarsko – pielęgniarskie we wszystkich szkołach, przedszkolach oraz nadzór merytoryczny nad żłobkami.

W 1973 roku nastąpiła kolejna, trzecia z rzędu reorganizacja służby zdrowia. Powstał Zespół Opieki Zdrowotnej (ZOZ), w skład którego weszły wszystkie dotychczasowe samodzielne budżetowo i administracyjnie jednostki z wyjątkiem Rejonowej Kolumny Transportu Sanitarnego i Powiatowej Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej. Przy ZOZ- ie powstał ośrodek opiekuna społecznego i zawodowej służby socjalnej terenowych opiekunów. Po reformie administracyjnej w 1973 roku w ZOZ-ie powstał dział służb społecznych.

Sytuacja oddziału dziecięcego ulokowanego na 3 piętrze zmusiła władze szpitala do wybudowania pawilonu dziecięcego „na dziko” (60 łóżek), w którego części parterowej zlokalizowano aptekę. Oddział Intensywnej Terapii otrzymał nowoczesną aparaturę; podobną, choć w mniejszym zakresie, zainstalowano na oddziale wewnętrznym.

W 1964 roku urodziło się w Bolesławcu 1561 dzieci, w tym 769 dziewczynek. 997 urodzonych dzieci to mieszkańcy wsi. W tym też roku na naszym terenie zmarło 130 niemowląt, z tego 85 na wsi.

W 1965 roku urodziło się 1456 niemowląt, w tym 744 chłopców i 712 dziewczynek. 505 urodzonych dzieci to „mieszczuchy”. Zmarło w tym roku ogółem 61 niemowląt, z tego 41 na wsi.

Zatrudnienie personelu medycznego na terenie miasta i powiatu Bolesławiec w 1964 roku:

• lekarze medycyny 61
• lekarze dentyści 16
• felczerzy 20
• farmaceuci 5
• pielęgniarki 145
• położne 16

1999 – zatrudnionych: 740 osób, w tym:

• lekarze ogółem – 105
• lekarze dentyści – 14
• farmaceuci – 1
• inni z wykształceniem wyższym – 27
• technicy medyczni – 65
• pielęgniarki i położne – 315

Oddziały szpitalne – 10:

• laryngologiczny
• zakaźny
• dziecięcy
• wewnętrzny
• noworodkowy
• ginekologiczno
• położniczy
• reanimacja
• chirurgia
• izba przyjęć
• blok operacyjny

Ponadto: Pomoc doraźna, dział rehabilitacji, laboratorium, apteka, pracownia rtg, serologia, POZ, stomatologia – gabinety sterylizacja. Poradnie specjalistyczne – 21:

• chirurgiczna,
• preluksacyjna,
• urologiczna,
• chirurgii urazowo – ortopedycznej,
• onkologiczna,
• diabetologiczna,
• internistyczna,
• profilaktyki ginekologicznej,
• por K,
• dermatologiczna,
• okulistyczna,
• reumatologiczna,
• przeciwalkoholowa,
• przeciwgruźlicza,
• laryngologiczna,
• neurologii dziecięcej,
• medycyny pracy,
• osób uzależnionych,
• zdrowia psychicznego,
• endoskopowa,
• punkt podawania cytostatyków

2000 – zatrudnionych 725 osób, w tym:

• lekarze – 65
• dentyści – 5
• inni z wyższym wykształceniem – 29
• personel średni – 409 (w tym 269 pielęgniarek i 20 położnych)

2001 – zatrudnionych 608 osób, w tym:

• lekarze – 59
• dentyści – 2
• inni z wykształceniem wyższym – 27
• personel średni – 344 (w tym 234 pielęgniarki i 18 położnych)

2002 – zatrudnione 562 osoby:

• 12 oddziałów szpitalnych
• 15 poradni specjalistycznych
• 4 pracownie diagnostyczne
• punkt sterylizacji
• rejestracja
• pomoc doraźna
• ośrodek rehabilitacji dla dzieci
• fizykoterapia
• lekarze – 63
• inni z wykształceniem wyższym – 26
• personel średni – 316 (w tym 222 pielęgniarki i 21 położnych)

2003 – zatrudnionych 475 osób, w tym:

• personel wyższy – 11
• lekarze – 60
• farmaceuci – 1
• personel średni 269 (w tym 190 pielęgniarek i 18 położnych)

2011 – zatrudnionych 347 osób, w tym:

• lekarze – 20
• personel średni 203 (w tym 183 pielęgniarki i 20 położnych).
• 9 oddziałów szpitalnych: blok operacyjny, pomoc doraźna, 10 poradni specjalistycznych, 3 pracownie diagnostyczne, centralna sterylizatornia, laboratorium, apteka.